artkuły z Kowalkowskiej

Ewa

Nie wiem czy to potrzebne, ale babka ostatnio wspominała ze na zaliczenie czy egzamin będą nas również obowiązywały te nasze artykuły. Dlatego wstawiam tutaj też ten mój.

J. Maślankowski, „Terapia czy konsultacja?”, [w:] Problemy opiekuńczo- wychowawcze, nr 7/2005.
Wg ustawy o pomocy społecznej, rodzinie, która ma trudności w wykonywaniu swoich działań oraz dziecku z tej rodziny udziela się terapii podejmując działania: psychologiczne, pedagogiczne, socjologiczne. Działania te mają na celu przywrócenie danej rodzinie zdolności do wypełniania swych działań.
Skierowanie rodziny w tym przypadku wydaje się być rozwiązaniem problemu. Autor artykułu zastanawia się czy słusznie???
Złożoność programu terapeutycznego i odpowiednie jego dostosowanie do konkretnej rodziny sprawia ze terapia nie jest taka prosta.
Autor artykułu przedstawia pewne doświadczenie:
Grupa terapeutów zaprosiła swych sąsiadów do ośrodka by zrobić nagranie spotkania rodzinnego (obrad nad zorganizowaniem pikniku).
Gotowe nagranie pokazano młodym terapeutom. Przy czym powiedziano im, że rodzina ta została zgłoszona na terapię.
Po obejrzeniu nagrania terapeuci zaczęli opisywać rodzinę. Przy czym ich opisy w zupełności nie były zgodne z rzeczywistością. Opisali rodzinę z „niestworzonymi” wręcz problemami, patologiami. Przy czym rodzina ta była w rzeczywistości „normalnie” funkcjonującą rodziną.
Skąd te spostrzeżenia?
Oglądający nagranie terapeuci uwierzyli w istnienie problemów rodzinnych i znaleźli je. Na podobne procesy postrzegania i porządkowania informacji są narażeni wszyscy zobowiązani sądowym postanowieniem do poddania się terapii rodzinnej.
Dlatego też autor proponuje częstsze stosowanie konsultacji, która może pomóc terapeucie w „rozpoznaniu” rodziny, jak również być dobrym wstępem do zawarcia kontraktu terapeutycznego.
Takie „przedłużenie” konsultacji najczęściej występuje w terapii rodzin z problemem alkoholowym. Powodem jest osłabienie zdolności uczuciowych i intelektualnych osób, które są w fazie picia.
Konsultacje pomagają zbudować w takim wypadku zaufanie, dostarczając rodzinie motywacji do podjęcia leczenia.
Konsultacja w systemie terapii rodzin zawiera:
---> trud rodziny – rodzina myśląc, że sobie radzi musi powiedzieć przd obcymi, że ma trudności
---> trud konsultanta:
1. Próba i zgoda jednocześnie na spojrzenie na problem z wielu perspektyw
2. Zaciekawienie, poszukiwanie nowych alternatyw
3. Neutralność wobec wszystkich członków rodziny
4. Lekceważenie własnych hipotez i historii rozwoju
Począwszy od konsultacji poprzez kontrakt terapeutyczny rodzina, która szukała wsparcia, opieki i pomocy zostaje zaproszona do otwarcia, pomocy i zmiany.
Do warunków dobrej zmiany zalicza się:
 Dbanie o strukturę spotkań
 Respektowanie reguł rodzinnych
 Możliwość zapytania o wszystko, z jednoczesnym prawem rodziny do nie mówienia o wszystkim
 Wrażliwość i uwaga
Zawarcie kontraktu terapeutycznego pozwala określić cele terapii oraz sposoby terapii.

Irena

Irena Wojtowicz
Autorka artykułu: Barbara Krasiczyńska
Tytuł: Zmiana obrazu siebie efektem socjoterapii
Czasopismo: Problemy Opiekuńczo-Wychowawcze (wrzesień 2007 (nr 9))

Autorka przyjęła definicję K.Sawickiej: „przez sojoterapię możemy rozumieć metodę leczenia zaburzeń zachowania i niektórych zaburzeń emocjonalnych dzieci i młodzieży, pośrednią między psychoterapią a psychoedukacją i treningiem interpersonalnym”. Metoda ta polega na stworzeniu kontrolowanych warunków, w których uczestnicy mogę zmieniać sądy o rzeczywistości, sposoby zachowania i odreagować emocjonalnie.
Autorka podkreśla znaczenie grupy w terapii oraz podaje zasady, na których kontakt miedzy członkami grupy, a prowadzącym powinien się opierać:
• kontakt ten jest istotą zmiany korekcyjnej lub kreacyjnej,
• niezbędny jest klimat zaufania, bezpieczeństwa w grupie, poczucie więzi i budowania relacji,
• członek grupy przy pomocy grupy i prowadzącego dąży do zmian, których wspólnym źródłem jest aktywność poznawcza i emocjonalna.
Barbara Krasiczyńska charakteryzuje trzy cele socjoterapii: rozwojowy (związany z potrzebami rozwojowymi i wiekiem uczestników- skutkiem powinno być dopasowanie form pracy do problemów konkretnego okresy rozwoju np. w okresie dorastania młodzież ma potrzebę wyrażania siebie w formach literackich); edukacyjny (np. poznanie zagadnień mogących poprawić funkcjonowanie w życiu społecznym, np. mechanizmów uzależnień, pełnienia ról społecznych; dąży się do ograniczenia lub wyeliminowania sytuacji urazowych) i najważniejsze: terapeutyczne („Ich realizacja polega na organizowaniu takich sytuacji społecznych podczas spotkań, które dostarczą uczestnikom zajęć doświadczeń korekcyjnych, przeciwstawnych doznanym urazom oraz sprzyjać będą odreagowaniu napięć emocjonalnych i posłużą uczeniu się nowych umiejętności społecznie aprobowanych”).

Poprzez różne formy aktywności uczestnik ma szanse odreagować i ujawnić emocje negatywne i związane z nimi napięcia oraz doświadczyć emocji pozytywnych, nabyć wiedzy o sobie samym i społeczeństwie, wykorzystać tę wiedzę, by lepiej funkcjonować.

Obraz siebie a socjoterapia
„Istnieje silna zależność między dynamiką zmian obrazu siebie u młodych ludzi a oddziaływaniem socjoterapeutycznym (…) Owe trudne doświadczenia, z którymi dziecko nie może sobie poradzić, powodują konsekwencje w dopiero budującym się obrazie samego siebie, obrazie świata i innych ludzi.”

Badania
Wyniki badań: uczestniczki badań po zajęciach socjoterapeutycznych:
• mają bardziej pozytywy obraz siebie,
• są mniej zawzięte, pesymistyczne, obrażające się,
• łatwiej się przystosowują,
• są bardziej opiekuńcze,
• potrafią lepiej znosić przeciwności losu,
• bardziej angażują się w prace,
• są bardziej wydajne,
• mają wyższy standard osiągnięć,
• nawiązuję lepsze kontakty interpersonalne,
• obniżył się poziom nasilenia agresji.

Monia

Monika Szczepaniuk
Autor artykułu: Kinga Kuszak
Tytuł: Dyslalia czy opóźniony rozwój mowy-o trudnościach w określaniu i klasyfikowaniu zaburzeń mowy w okresie przedszkolnym
Szkoła Specjalna nr3/2007

W lgopedii rozróżnia się 2 pojęcia:
1. zaburzenie mowy-o zaburzeniu mowy mówimy, gdy ukończony został już rozwój mowy, gdy mowa jest już wykształcona;
2. opóźniony rozwoj mowy-występuje wówczas, gdy slownictwo dziecka znajduje się poniżej normy dla danego wieku rozwojowego.
Często trudno jest jednoznacznie stwierdzić, czy mamy do czynienia z zaburzeniem mowy czy tez z opóźnionym rozwojem mowy, a jest to jednak konieczne i bardzo ważne.
Bowiem podstawowym warunkiem efektywności logopedyczmej jest prawidłowa diagnoza. Postępowanie logopedyczne jest bowiem odmienne w przypadku dziecka z opóźnionym rozwojem mowy i dyslalią.
Dyslalia jest to najbardziej powszechne zaburzeniue mowy w okresie przedszkolnym.

ola · Dołączył: 25 Mar 2007 Posty: 21 Przeczytał: 0 tematów Ostrzeżeń: 0/5

Temat :UCZEŃ Z ZABURZENIAMI INTEGRACJI SENSORYCZNEJ- WSKAZÓWKI DLA NAUCZYCIELA
Autorka:pani Izabela Krasiejko.
Czasopismo : Problemy opiekuńczo-wychowawcze luty 2008
Wskazówki zawarte w tekście nauczyciel może zastosować, by wspomóc dziecko z zaburzeniami integracji sensorycznej.
Autorka prezentuje w swoim artykule sposoby radzenia sobie z zaburzeniami różnych sfer sensorycznych jak i sposoby postępowania wspomagające prawidłowe zachowania ucznia.
W artykule zostało wyjaśnione
• co to jest integracja sensoryczna
• wyszczególniono objawy zaburzeń przetwarzania bodźców sensorycznych
• a także opisano kilka przykładów zachowań, które mogą pojawić się u dziecka mającego problemy z przetwarzaniem bodźców sensorycznych ;
są to ( Np
 trudności z rejestrowaniem => dziecko może zbyt słabo reagować na ruch lub dotyk albo też reagować na te czynniki w sposób zbyt gwałtowny
 trudności z modulacją => dziecko źle znosi zmiany w codziennych czynnościach, łatwo się rozprasza, może być nadmierne aktywne, mieć problemy z przechodzeniem od jednej czynności do drugiej, wydawać się wycofane z życia i zamknięte we własnym świecie
 trudności z odpowiedzią lub integracją => dziecko może mieć problemy z motoryką, reagować w sposób niezdarny, mieć kłopoty z koordynacją obu stron ciała
Opisane jest również studium przypadku Łukasza, który ma 6 lat i uczęszcza do klasy zerowej publicznej szkoły podstawowej z klasami integracyjnymi. Chłopiec cierpi na oczopląs.
Autorka zwraca również uwagę na to, że zaburzenia integracji sensorycznej mogą towarzyszyć innym problemom rozwojowym takim jak Np. ADHD, autyzm czy Zespół Downa.
Są także dzieci, które uważane są za zdrowe a można u nich zaobserwować problemy w tym zakresie Np. chorobę lokomocyjną, światłowstręt, wrażliwość dotykową, węchową.
Na zakończenie opisany jest przykład jak nauczyciel może rozpoznać w swojej klasie dzieci z zaburzeniami integracji sensorycznej, jak stosować odpowiednie strategie postępowania, wspomagać prawidłowe zachowanie i organizować lekcje.

Tysia · Dołączył: 06 Mar 2007 Posty: 112 Przeczytał: 0 tematów Ostrzeżeń: 0/5

nie wiem kto jest tak bezczelny i kasuje wiadomości na naszej poczcie ale to już jest chamstwo...wysłałam tam mój artykuł i ktoś go wykasował nie wiem jakim prawem...

Irena

to zamieść raz jeszcze na forum. tu nikt nie usunie.

Tysia · Dołączył: 06 Mar 2007 Posty: 112 Przeczytał: 0 tematów Ostrzeżeń: 0/5

skoro ktoś jest na tyle bezczelny to nie powinnam tego wcale robić po raz drugi bo ja się nie będę z nikim w ciuciubabkę bawić...widocznie niektórzy są na tyle mądrzy że tego nie potrzebują...ale zrobię to bo nie chcę żeby reszta dziewczyn które są ok miały przez to problem...a ten kto to zrobił to nie powiem jakim jest....no

Tysia · Dołączył: 06 Mar 2007 Posty: 112 Przeczytał: 0 tematów Ostrzeżeń: 0/5

WSPOMAGANIE ROZWOJU PSYCHOMOTORYCZNEGO TRZY- I CZTEROLATKÓW
M. Bogdanowicz, D. Kalka, M. Łockiewicz
Wychowanie w Przedszkolu 8/2006

Prawidłowy rozwój dziecka uzależniony jest w dużej mierze od stworzenia mu odpowiednich warunków przez rodziców i nauczycieli.

Wychowanie małego dziecka powinno uwzględniać właściwe zorganizowanie środowiska społecznego oraz dostosowane do wieku zabawy i codzienne czynności w celu zapewnienia efektywnej stymulacji i wspierania rozwoju psychomotorycznego.

METODA DOBREGO STARTU
• ma na celu zapobieganie niepowodzeniom szkolnym
• cele : wszechstronne wspomaganie rozwoju psychomotorycznego, przygotowanie do nauki czytania i pisania, uczenie polisensoryczne liter, cyfr, wyrównywanie deficytów rozwojowych funkcji poznawczych i motorycznych oraz integracji tych funkcji
• jest to metoda wzrokowo -słuchowo -ruchowa, istotną rolę odgrywają 3 elementy:
1. słuchowy – piosenka, rymowanka
2. wizualny – wzory graficzne, figury geometryczne, litery, cyfry
3. motoryczny – wykonywanie rytmicznych czynności ruchowych w czasie
odtwarzania wzorów graficznych w takt piosenki
• rodzaje ćwiczeń : ruchowe (zabawa ruchowa)
ruchowo – słuchowe (śpiewanie piosenki przy
jednoczesnym wystukiwaniu rytmu)
ruchowo – słuchowo – wzrokowe (polisensoryczne
uczenie wzoru – wodzenie palcem po wzorze wraz ze
wzrokowym spostrzeganiem go i śpiewaniem piosenki /
wypowiadaniem rymowanki)
• znaczna efektywność metody we wspieraniu rozwoju u dzieci powyżej 6 r.ż.
• cel prowadzonych badań: sprawdzenie efektywności metody w aktywizowaniu
rozwoju psychomotorycznego dzieci w okresie wczesnego dzieciństwa (3,4-latki)
• wskazano na konieczność częstego uczestniczenia w zajęciach – w innym przypadku
metoda może być niewystarczająca do uzyskania znacznej poprawy w rozwoju
• dostosowano poziom trudności do potrzeb i możliwości trzy- i czterolatków
(uproszczono ćwiczenie, proste wzory graficzne, tłumaczenie słów, treści piosenki, z
wykorzystaniem rekwizytów)
• zastosowanie SKALI INTELIGENCJI TERMANA – ocena poziomu rozwoju
psychomotorycznego:
- zdolności rozumienia sensu słów, zdań, zwrotów
- koordynacji wzrokowo-ruchowej i zdolności manipulowania materiałem
- rozumowania arytmetycznego i zdolności do wykonywania operacji z
zastosowaniem pojęć matematycznych
- pamięci i koncentracji uwagi oraz zdolności koncentracji i świadomości na zadaniu
- słownika i płynności słownej
- sądzenia i rozumowania, zdolności rozumienia i właściwego odpowiadania w
specyficznej sytuacji
oraz
- rozwoju grafomotoryki
- rozwoju świadomości własnego ciała i orientacji w przestrzeni
- lateralizacji
• wzrost poziomu rozwoju może jednak wynikać z racji tego, iż w tym wieku u dzieci
następuje dynamiczny rozwój na skutek czynników biologicznych i społecznych –
naturalnych procesów
• ćwiczenia mogą mieć wpływ na poziom rozwoju słownika, funkcji percepcyjno-
motorycznych, koordynacji wzrokowo-ruchowej, zdolności do manipulowania
materiałem, rozwoju świadomości własnego ciała, grafomotoryki, orientacji
przestrzennej
• metoda nie wywiera znaczącego wpływu na rozwój LATERALIZACJI
• ułatwia przygotowanie dzieci do podjęcia nauki czytania w zerówce i osiągnięcie
sukcesu w szkole

Monika Pietrucha

Joanna Frąckiewicz, Rodzic w terapii dziecka z zaburzeniami komunikacji, Szkoła Specjalna, Nr 4/2007

Artykuł ten dotyczy roli i funkcji rodziców.
Przedstawia opinie na temat tego czy rodzic powinien brać udział w terapii dziecka. Większość naukowców mówi, że udział rodzica w terapii jego dziecka jest bardzo korzystny i przynosi pozytywne efekty.
Terapia zaburzeń mowy składa się z 4 etapów: etapu diagnozowania, etapu uczulania, etapu utrwalania i etapu kontroli. W każdym z tych etapów widoczna jest obecność rodzica. W okresie diagnozowania rodzic pomaga logopedzie zgromadzić dane dotyczące przebiegu zaburzeń oraz ich przyczyn. W kolejnych etapach rodzic- obserwator w warunkach domowych powiela zabiegi terapeutyczne stosowane przez terapeutę w gabinecie terapeutycznym. Sukces w terapii można osiągnąć tylko przez systematyczność, ponieważ terapia logopedyczna jest długotrwałym procesem. Rodzic obserwując dziecko widzi jego postępy, zauważa sukcesy, ale również ma możliwość zauważyć problemy i trudności, a swoje uwagi może przekazać terapeucie.
Podczas terapii domowej następuje wzmocnienie pożądanych zachowań językowych. W domu, podczas zabawy, codziennych czynności łatwiej ćwiczyć z dzieckiem, dlatego rodzic osiąga sukces. Warto zwrócić uwagę na to, iż dziecko chętniej podejmuje współpracę gdy jest w dobrym nastoju, wesołe, pozytywnie nastawione. Artykuł ten jednoznacznie mówi o tym, że rodzic jest niezbędny w terapii dziecka. Jego praca jest niezwykle ważnym ogniwem , bez którego proces logopedyczny znacznie się opóźnia.
Zdarzają się również nieprawidłowości wynikające z błędów rodziców, jednak są to wyjątki. Ogólnie przyjętą prawidłowością jest fakt, że rodzic pełni rolę terapeuty własnego dziecka w domu, a terapeuta w gabinecie.

Natalia · Dołączył: 11 Mar 2007 Posty: 46 Przeczytał: 0 tematów Ostrzeżeń: 0/5

„Dziecko z rodziny alkoholowej” Małgorzata Krasowska
Problemy Opiekuńczo – Wychowawcze 2005/10

Cechy rodziny dysfunkcjonalnej:
a) zaprzeczanie problemom
b) brak intymności
c) wstyd
d) wyrzekanie się pragnień, przyjmowanie narzucanych ról
e) zaplątanie granic między ja i nie – ja
f) poświęcanie zaspokajania własnych potrzeb na rzecz potrzeb rodziny
g) komunikacja odbywa się albo przez konflikt, albo przez zgodę na brak porozumienia
h) poświęcanie poczucia odrębności i indywidualności
i) sztywność i niezmienność zasad
j) jawne tajemnice
k) chora wola, niezdolność do działania
l) brak granic
Alkoholizm jest chorobą nie tylko osoby uzależnionej, ale całej rodziny.
Rodzina może próbować dwóch rodzajów przystosowań:
1) ignorowania alkoholika w relacjach, izolowania go od innych osób w rodzinie
2) uczynienia z osoby uzależnionej osi, wokół której kręci się życie pozostałych członków rodziny
Dziecko wzrastające w takiej rodzinie narażone jest na zaburzenia w rozwoju biologicznym, poznawczym i emocjonalnym. Żyje w bezustannym stresie, jest narażone na choroby somatyczne. Często dzieci te są zaniedbane pod względem higienicznym i zdrowotnym, doświadczają głodu, przemocy, pozostawiane są bez opieki. Miłość i akceptacja w rodzinach alkoholowych są chwiejne.
Rodzina alkoholowa często zmusza dziecko do podejmowania aktywności wykraczającej poza jego możliwości. Wiążą się z tym liczne zagrożenia:
1) utrata poczucia kontroli nad istotnymi elementami własnego życia
2) brak poczucia wartości własnych potrzeb
3) wzrastanie w poczuciu winy
4) zagubienie poznawcze i emocjonalne
5) narastanie poczucia krzywdy wynikającego z deprywacji potrzeb
Rodzina alkoholowa wymusza na swoich członkach przestrzeganie następujących zasad:
- nie odczuwaj – bo jest to zbyt bolesne i przerażające
- nie ufaj – bo obietnice i słowa są niedotrzymywanie
- nie mów – o problemie alkoholowym nikomu, bo to tajemnica
Role przyjmowane przez dziecko w takiej rodzinie: bohater, zagubione dziecko, maskotka, kozioł ofiarny.
Miejscem, w którym szczególnie uwidacznia się problem psychicznego funkcjonowania dziecka z rodziny alkoholowej jest szkoła. Dzieci gorzej sobie radzą w trzech sferach:
1) „instytucjonalnej” – gorsze wyniki w nauce
2) społecznej – trudności w kontaktach z rówieśnikami
3) emocjonalnej – negatywny stosunek do szkoły i nauczycieli
Pomoc psychologiczna dla dzieci z tych rodzin polega na ułatwieniu im radzenia sobie z sytuacją życiową, w jakiej się znalazły. Zwykle dzieci te same nie sięgają po pomoc, ważne jest więc rozpoznawanie ich w grupie. Nie należy pozbawiać dziecka wiary w miłość rodziców, trzeba unikać wyrażania negatywnych opinii na ich temat, a mówić o alkoholizmie jak o chorobie, za którą dziecko nie ponosi odpowiedzialności.

księżna

ejjjj..... co takie długie ...

księżna

Warsztaty terapii przez ruch – Dominika Stygar – Kwas, Szkoła specjalna 2/2005

Śląski Teatr Tańca w Bytomiu zorganizował warsztaty „Terapia przez ruch”

Przedstawiono:
• pedagogikę zabawy w pracy z młodzieżą (rozluźnia, uczy, wychowuje, inspiruje)
• terapię przez ruch (własne figury, ćwiczenia w paraz, np. przy muzyce)
• drama (skupienie się na emocjach, pokonanie wstydu)
• rytmikoterapia ( ciekawa dla dzieci)
• muzykoterapia (relaks)

Warsztaty przeznaczone dla:
• terapeutów
• pedagogów
• psychologów
• ludzi pracujących z dziećmi, z osobami niepełnosprawnymi

Cel  psychologiczne wykorzystanie ruchu  aby ułatwić drogę do osiągnięcia harmonii ciała i umysłu, aby lepiej poznać siebie

- przedstawiono różne formy ruchu i możliwości ich modyfikowania w zależności od potrzeb grupy
- każda czynność daje radość i zadowolenie, przekazuje nowe info, wartości i umiejętności, a udział w nich jest dobrowolny
- ważne, aby zajęcia umysłowe i ruchowe przeplatać  niedopuszczenie do nudy

Julia · Dołączył: 15 Mar 2007 Posty: 8 Przeczytał: 0 tematów Ostrzeżeń: 0/5

Artykuł pt. ,,Zaburzenia mowy u dziecka z dyzartrią typu choroby obwodowego neuronu ruchowego. Studium przypadku” opracowany przez Beatę Boksa – logopedę. Dyzartria - jeden z typów zaburzeń mowy, wynikający z dysfunkcji aparatu wykonawczego, czyli języka, podniebienia, gardła, krtani. Dysfunkcja może być spowodowana: uszkodzeniem mięśni i unerwiających ich nerwów czaszkowych. W wyniku ich uszkodzenia powstaje tzw. mowa dyzartryczna, która charakteryzuje się tym, że jest powolna i niewyraźna.
U chłopca pojawiły się trudności z mową, była bardzo niewyraźna oraz miał problemy fizjologiczne związane z połykaniem, żuciem, nadmiernym ślinienieniem.
Logopeda zaczęła pracę od ćwiczeń związanych z połykaniem. W celu zmniejszenia ślinienia, proces połykania usprawniała poprzez działanie bodźcami smakowymi i termicznymi o różnym natężeniu np. od słodkiego do kwaśnego lub od zimnego do ciepłego. Wprowadziła także masaże – języka, dziąseł, warg, podniebienia, policzków. Ćwiczy ona także mięśnie biorące udział w połykaniu i żuciu. Ćwiczenie te polegają na opuszczaniu i unoszeniu dolnej szczęki. Następnie zaczęła ćwiczenie związane z oddychaniem, gdyż na bazie dobrego oddychania ma szansę ukształtować się prawidłowa fonacja i artykulacja. Poprzez te ćwiczenia autorka stara się wypracować prawidłowy tor oddechowy, pogłębić oddech, wydłużyć fazę wydechową, uświadomić chłopcu siłę strumienia wydychanego powietrza, wzmocnić i wykorzystać siłę mięśni oddechowych, wyregulować rytm wydechowy.
Efekty terapii
Autorka po prowadzonej terapii przez rok zauważyła poprawę w zakresie:
- połykania śliny ( kontroli tej czynności)
- niewielkie zmniejszenie objawów ślinienia
- zamykanie ust (kontrola tej czynności)
- zaokrąglanie warg do samogłosek a , o
- wydłużenie fazy wydechowej

Julia · Dołączył: 15 Mar 2007 Posty: 8 Przeczytał: 0 tematów Ostrzeżeń: 0/5

Mój artykuł jest z kwartalnika ,,Rewalidacja" nr 1/2008

dagmara · Dołączył: 07 Mar 2007 Posty: 2 Przeczytał: 0 tematów Ostrzeżeń: 0/5

Autor: Elżbieta Minczakiewicz
Tytuł: „Komputer oknem na świat dzieci i młodzieży z uszkodzeniami neurologicznymi i ograniczeniami kontaktu”.
Kwartalnik „Rewalidacja” nr1/2008 r.
Autorka w swoim artykule mówi, że używanie komputera w edukacji i terapii dzieci z uszkodzeniami neurologicznymi, z objawami dysfunkcji tkankowo- ruchowej jest bardzo powszechne.
Współcześnie robi się wszystko by zminimalizować skutki niepełnosprawności. Właśnie komputer może ułatwić wykonywanie czynności przez osoby niepełnosprawne, może motywować je do wysiłku, podnosi samoocenę, może pomóc w komunikowaniu się i rozwiązywaniu trudnych problemów życiowych.
Przykładem skutecznego zastosowania komputera jest terapia logopedyczna dzieci z poważnymi uszkodzeniami neurologicznymi. Dostępne programy komputerowe pozwalają dzieciom zdobywaniu nowych doświadczeń. U dzieci z dysfunkcją narządowo- tkankową komputer umożliwia realizację wielu podstawowych potrzeb oraz pozwala na zdobywanie wiedzy o realnym świecie.
Korzystanie z atrakcyjnych programów logopedycznych może być dla wielu dzieci z uszkodzeniami neurologicznymi, jedynym sposobem na pokonywanie trudności w uczeniu się.
Za sprawa komputera dzieci mogą korzystać z przekazu wzrokowego i słuchowego.
Komputer, w pracy logopedycznej, pozwala na indywidualizację pracy z dzieckiem potrzebującym pomocy i wspierania jego zakłóconego rozwoju. Każde z tych dzieci pracuje zgodnie z etapem rozwoju i stanu zdrowia. Podczas pracy doznają zróżnicowanych wrażeń i emocji.
Komputer w pracy logopedy.
Komputer wydatnie wspiera pracę logopedy, ułatwia przygotowanie warsztatu logopedycznego dostosowanego do potrzeb dziecka (np. obrazki, zagadki, teksty, rebusy).
Może być wykorzystany do tworzenia bazy danych dotyczących stanu pacjenta, można archiwizować pomoce i udoskonalać je (filmy, filmiki).
Opis przypadku
W artykule został opisany przypadek 14letniego Jarka, mającego trudności z poruszaniem się, chłopiec nie mówi, wykazuje cechy nadpobudliwości i autyzmu wczesnodziecięcego. Podejmowano wiele prób włączenia go do grupy przedszkolnej, potem szkolnej- nie udało się, toteż został objęty nauczaniem indywidualnym. Chłopiec miał trudności z koncentracją uwagi, szybko się zniechęcał, nie chciał współpracować ani z rodzicami, ani z nauczycielami. Na 13. urodziny otrzymał komputer, to wydarzenie bardzo zmieniło życie Jarka i jego rodziny.
Dziś zadziwia wszystkich umiejętnością w zakresie posługiwania się komputerem. Programy znajdujące się na komputerze sprawiają, że chłopiec wykazuje zainteresowanie, gdyż programy te posiadają bardzo ciekawą formę- kolorowe i ruchome obrazki, melodie z przystępnym tekstem. Ciekawią go wszelkie nowe programy. Jarek poznaje litery, nauczył się rozróżniać kolory, a także domaga się od domowników pomocy w układaniu zadań matematycznych.
Wykorzystując komputer w terapii logopedycznej nie można zapomnieć o tym, że najważniejszą rolę w całym tym złożonym procesie odgrywa logopeda, to na nim spoczywa obowiązek diagnozy, ustala plan przebiegu terapii, jej rodzaj i czas trwania oraz ocenia efekty. Natomiast komputer jest jednym ze środków dydaktycznych, który może uatrakcyjnić zajęcia z dzieckiem.